باز هم نرم و آهسته از متن تاریکی ها می گذرم

و پشت همان هزار پیچ همیشگی برای آسمان ،

شمعی روشن می کنم

و به جای همه شمع ها از پروانه های سوخته ، عذر می خواهم.

بغض را به پاس الفت دیرینه ، می گذارم بماند دیرتر از همه برود

اما حرف من ، چون کاغذ مچاله ای در باد می دود

نمی دانم کجای این بی کجایی پر شتاب آرام می گیرد .

باید بروم

باید دست های بی روز و بی عشقم را از این همه تلاطم رها کنم

تا دورترین جاده های بی شب و بی تمام ، ماه را بیدار کنم.

باید بروم ......